ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ ಮಂಜಿನಂತೆ ಕರಗಿ ಮೌನವಾಗುತ್ತಿವೆ 
ಭಾವನೆಗಳೆಲ್ಲ ಮರುಭೂಮಿಯಂತೆ ಬರಡಾಗುತ್ತಿವೆ 
ನನ್ನ ಧ್ವನಿ ನನಗೇ ಕೇಳದೇ ಕಿವಿಯು ಕಿವುಡಾಗಿದೆ 
ಏಕೆ ಈ ಮೌನವು ಮನೆ ಮಾಡುತಿದೆ ನನ್ನ ಮನೆ ಮನದಲ್ಲಿ 
ಎಂದು ಹುಡುಕುತಾ ಅಲೆಯುತಿರುವೆ ನಾ ಇದಕೆ ಉತ್ತರವಾ 

ಒಂದು ಕೊಳೆತ ಹಣ್ಣನು ಇಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆಲ್ಲ 

ಹಣ್ಣುಗಳು ಕೊಳೆಯುವಂತೆ 

ಕೆಟ್ಟ ಮನಸಿನ ಮನುಷ್ಯನ ಜೊತೆ ಬೆರೆತಾಗ

ಒಳ್ಳೆ ಮನಸು ಕೂಡ  ಕೊಳೆತು ನಾರುವುದು 

ನನ್ನಾಸೆಯ ಹೂ ನೀನು 
ಈ ಬಾಳಿಗೆ ಬೆಳದಿಂಗಳು ನೀನು 
ನನ್ನ ಪ್ರತೀಕ್ಷಣದ ಉಸಿರು ನೀನು 
ಈ ನನ್ನ ಜೀವಕೆ ಜೀವನವಾಗುವೆಯಾ ನೀನು...???

ಪವಿತ್ರ ಕಲ್ಯಾಣಿಯೇ ಏನು ಅದೃಷ್ಟವೋ ನಿನ್ನದು 
ನಿನ್ನ ಬದುಕಿನ ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣವ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಕಳೆವೆ 
ಭಕ್ತರ ಪಾಪ ಪುಣ್ಯಗಳನು ನಿನ್ನ  ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ತುಂಬುವೆ 
ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳ ನೋವುಗಳನು ಮಾಡುವೆ ನೀ ಶಮನ 
ತಾಯಿ ಈ ನಿನ್ನ ವಾತ್ಸಲ್ಯಕೆ ಇದೋ ನನ್ನದೊಂದು ನಮನ 

ಬರೆಯುವ ಆಸೆಯು ಕುಂದುತ್ತಿದೆ ಕಾರಣ ಭಾವನೆಗಳು ಸತ್ತಿವೆ 
ಮನಸಿನ ನೋವನು ಪದಗಳ ಹೆಣೆಯುತ್ತಾ ಮರೆಯುತಿದ್ದೆ 
ಆದರೆ ಪದಗಳೇ ಮೋಸ ಮಾಡಿ ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ 
ಯಾರಿಗೆ ಹೇಳಲಿ ನನ್ನ ದುಃಖವ ಹೇಗೆ ಮರೆಯಲಿ ಈ ನೋವ

ಬೆದರು ಗೊಂಬೆ ನಾನಲ್ಲ ನೀ ಆಡಿಸಿದಂತೆ ಆಡಲು 
ನೋವು ನಲಿವುಗಳ ಅರಿವಿರುವ ಮನಸುಂಟು ಈ ಜೀವಕೆ 
ಉಸಿರಾಡುವ ಶವವಾಗಿ ಬದುಕುವ ಆಸೆಯೂ ನನಗಿಲ್ಲ 
ಸಾವಿನ ದಾರಿಯ ಹುಡುಕುವ ಕೆಟ್ಟಾಸೆಯೂ ಇಲ್ಲ 
ಒಳ್ಳೆಯ ಸಮಯವ ಕಾಯುತ್ತ ಅಶಾವಾದಿಯಾಗಿ ಬದುಕುವೆ 

ಒಲವಿನ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ನೀ ಸುರಿಸುವ ಪ್ರೀತಿಯೇ ಮುತ್ತಿನ ಬಳ್ಳಿಯು 
ನಿನ್ನ ಧ್ವನಿಯಲಿ ಹರಿಯುವ ಪದಗಳೇ ಸಂಗೀತದ ಅಲೆಗಳು 
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಂಚಿನ ನೋಟವೇ ಚಂದ್ರನ ಕಾಂತಿಗೆ ನಗುವ ನೈದಿಲೆಯು 
ಏನು ಹೊಗಳಿದರೂ ಸರಿದೂಗದ ನಿನ್ನ ಪ್ರೇಮ ಪರ್ವತದಲ್ಲಿ 
ಮಿಂದು ಆನಂದಿಸುವ ಸೌಭಾಗ್ಯವೇ ನನ್ನದು